Always reach for the top

Always reach for the top

vrijdag 24 april 2020

Leven in déze tijd

Leven in déze tijd


De huidige tijd met alle beperkingen van dien pakt voor werkende mensen op volledig verschillende manieren uit. Er zijn er die het nu op de gewone werkplek drukker dan ooit hebben. Dat geldt niet alleen voor mensen die in de ziekenhuizen werken, zo heb ik gemerkt. Ook anderen moeten eindeloos improviseren en extra uren draaien. Bij een tweede groep gaan de werkzaamheden via thuiswerken door. Ook dat vraagt improvisatie, zeker als je schoolgaande kinderen hebt. Een derde groep tot slot zijn al die mensen van wie het werk opeens stil is komen te liggen. Er komen geen orders meer binnen. Er kunnen geen concerten meer gegeven worden. Ik denk dat het bij die groep het sterkst is dat het nu ook mentaal echt moeilijk begint te worden, na een aanvankelijke periode van moed. De energie om van alles en nog wat aan te pakken begint weg te sijpelen. Al weken lang zit er niemand meer op je te wachten. Een fundamentele onzekerheid begint steeds meer aan je te vreten. Want je hebt werkelijk geen flauw idee hoe lang het allemaal gaat duren. De manier van werken die je altijd hebt toegepast, van plannen maken, doelen stellen en die gaan uitvoeren die werkt niet meer. Waar blijf je zelf? Hoe lang houd je dit uit?
In het seizoen 2018-2019 hadden we het in onze kerk als jaarthema over ‘tijd’. In mei 2019 hadden we daarbij een prachtige avond met de filosofe en schrijfster Joke Hermsen. Misschien was u daar zelf wel bij, dan weet u dat zeker nog. Op 23 april j.l.  had dagblad Trouw een groot artikel over de vraag hoe we dat doen: leven zonder toekomstplannen. Ook Joke Hermsen komt hierbij aan het woord. Zij stelt dat onze samenleving ons aanzet om per definitie op morgen gericht te zijn: we willen niet graag stilstaan bij het verleden, maar altijd vooruit en meer. Zij stelt dan dat de coronacrisis ons ook kansen biedt om na te gaan waarom we eigenlijk altijd zo met de toekomst bezig zijn. En dan haalt ze het begrip kairos aan dat ook centraal stond op die avond in mei 2019: ‘een door crisis ingegeven intermezzo, een interval waarin de dingen stilvallen’.
Zo vormen deze dagen die voor sommigen van ons dagen van grote leegte en stilstand zijn ook een uitnodiging om op zoek te gaan naar de bronnen van ons bestaan. Zoeken we naar middelen om het in deze ‘woestijn’ uit te kunnen houden. De dienst van komende zondag die als motto heeft ‘volhouden in de woestijn’ gaat over deze vraag: wat heeft God ons geschonken als bronnen om het inderdaad vol te houden?

24-04-2020,
Erik van Halsema