Leven in déze tijd
De huidige tijd
met alle beperkingen van dien pakt voor werkende mensen op volledig
verschillende manieren uit. Er zijn er die het nu op de gewone werkplek drukker
dan ooit hebben. Dat geldt niet alleen voor mensen die in de ziekenhuizen
werken, zo heb ik gemerkt. Ook anderen moeten eindeloos improviseren en extra
uren draaien. Bij een tweede groep gaan de werkzaamheden via thuiswerken door.
Ook dat vraagt improvisatie, zeker als je schoolgaande kinderen hebt. Een derde
groep tot slot zijn al die mensen van wie het werk opeens stil is komen te
liggen. Er komen geen orders meer binnen. Er kunnen geen concerten meer gegeven
worden. Ik denk dat het bij die groep het sterkst is dat het nu ook mentaal
echt moeilijk begint te worden, na een aanvankelijke periode van moed. De
energie om van alles en nog wat aan te pakken begint weg te sijpelen. Al weken
lang zit er niemand meer op je te wachten. Een fundamentele onzekerheid begint
steeds meer aan je te vreten. Want je hebt werkelijk geen flauw idee hoe lang
het allemaal gaat duren. De manier van werken die je altijd hebt toegepast, van
plannen maken, doelen stellen en die gaan uitvoeren die werkt niet meer. Waar
blijf je zelf? Hoe lang houd je dit uit?
In het seizoen
2018-2019 hadden we het in onze kerk als jaarthema over ‘tijd’. In mei 2019
hadden we daarbij een prachtige avond met de filosofe en schrijfster Joke
Hermsen. Misschien was u daar zelf wel bij, dan weet u dat zeker nog. Op 23
april j.l. had dagblad Trouw een groot
artikel over de vraag hoe we dat doen: leven zonder toekomstplannen. Ook Joke
Hermsen komt hierbij aan het woord. Zij stelt dat onze samenleving ons aanzet
om per definitie op morgen gericht te zijn: we willen niet graag stilstaan bij
het verleden, maar altijd vooruit en meer. Zij stelt dan dat de coronacrisis
ons ook kansen biedt om na te gaan waarom we eigenlijk altijd zo met de
toekomst bezig zijn. En dan haalt ze het begrip kairos aan dat ook
centraal stond op die avond in mei 2019: ‘een door crisis ingegeven intermezzo,
een interval waarin de dingen stilvallen’.
Zo vormen deze
dagen die voor sommigen van ons dagen van grote leegte en stilstand zijn ook
een uitnodiging om op zoek te gaan naar de bronnen van ons bestaan. Zoeken we
naar middelen om het in deze ‘woestijn’ uit te kunnen houden. De dienst van
komende zondag die als motto heeft ‘volhouden in de woestijn’ gaat over deze
vraag: wat heeft God ons geschonken als bronnen om het inderdaad vol te houden?
24-04-2020,
Erik van Halsema